Hükümlü

Herkes bir defa doğar, ben iki defa doğdum.

Yaşam benim için, her tarafın buz tuttuğu bir aralık gecesi, sabaha karşı bitmiş olmalıydı. Beş yaşındaydım. Yıllardan 1939, aylardan Aralık. 6,5 şiddetinde bir deprem, bütün Erzincan Ovası’nı yerle bir etmişti. Yıkılan evlerin altında ölüme terk edilmiş binlerce insandan biri de bendim.
Sarsıntı o kadar şiddetliydi ki, yatak odamızda annem beni birkaç kez kucağından yere düşürüp gene yerden kapıp kapıya yönelmeye çalışıyor ama bir türlü başaramıyordu. Babam oda kapısındaydı. Bu işlemeli ahşabın pirinçten sarı bir tokmağı vardı. Onu güçlükle çeviriyor, kapıyı çekiyor fakat kapı, kasasından ayrılmıyor, açılmıyordu. Açabilseydi kapıyı, yok olacaktı. Çünkü kapının ardındaki görkemli sofa, evin diğer kanadıyla uçup gitmişti. Bir yerlerden ürpertici bir uğultu geliyordu. Birkaç dakika geçmeden çatırtıyla bütün tavan üzerimize çöktü. Üçümüz de yere düştük. Tavanı, karyolanın sarı pirinç ayakları tutuyordu. Tavanla aramızdaki yükseklik, karyola demirlerinin yüksekliği kadardı. İçinde yağlıboya sarı desenlerin oynaştığı, işlemeli, süslü bir tavandı. Tatlı yeşil bir boya egemendi tavana. Ama, beş-on karış üstümüzdeki tavanın artık süsleri de, yağlıboya rengi de görünmüyordu. Zifirî bir karanlığa gömülmüştük. Uğultu kesilmişti. Hiçbir şey duyulmuyordu. Sağır bir sessizlik kaplamıştı etrafı. Birbirimizi biraz olsun görmeye yardım eden mangaldaki ateşti...

---